سرآغاز

سرآغاز...، عنوانی که برای پست [آزمایشی] اول انتخاب شده بود بنظرم جالب اومد. بنظرم کلمه ی جالبی میاد، لحن خوبی داره

عنوان مطلب رو همون سرآغاز انتخاب کردم

تو سرآغاز معمولاً چی می نویسن ؟ اصلاً برای کی می نویسن ؟

شاید سلام کردن رسم معمول برای مخاطب احتمالی هست، بنظر معقول میاد: سلام

 

بعدش چی ؟ شاید موضوع وبلاگ یا موضوعاتی که اینجا نوشته میشه رو شرح میدن

اما اینها برای من واضح نیست، نمی دونم قراره چی بنویسم

چند وقت یکبار بنویسم

برای کی بنویسم....

اما نه، می دونم که حتماً تجربیات خودم در حوزه ی برنامه نویسی، احتمالاً Android، رو به اشتراک میزارم

شاید هم مطالبی مرتبط با فلسفه، البته وقتی فیلسوف نباشی نقل قول های فلاسفه ابزارت میشن.

و می دونم تا حدودی برای خودم می نویسم

اصلاً این اواخر احساس کردم می خوام بنویسم، میخوام نقطه ی اتکایی باشم برای خودِ چند سال بعدم

برای نوشتن، کلمات باید خودشون جاری بشن، روون باشن، اگه برای هرکدومشون کلی فکر کنی، مصنوعی میشن، حتی اگه نوشته بهتر بشه، مصنوعیه؛ چپوندیش تو یه پاکت و از فیلتر قواعد عبورش دادی، این نوع نوشتن برای کتاب خوبه، که چندین هزار مخاطب متفاوت داری، اما...، وقتی مخاطبت خودت باشی و افرادی که شاید شبیهت باشن؛ بهتره خودت باشی، نیاز نیست بی نقص باشی، اما خودت باش

 

الانم کلمات جاری نیستن، همینجا تمومش میکنم.