طرح یکم

نیمه شب ،
روی پل ایستاده ام
چشم و گوش و هوش خود
به رودخانه داده ام
ناگهان زنی
مثل سایه ای
از کنار من عبور می کند
(بوی بی نظیر مادگی)
بوی طاره ی شکفته
در مشام ِ تشنه ی بلوغ
بوی خواهش زنی که از نیاز من
گــُر گرفته

تنها گریستن

به واحه ی زرد ذهن که رسیدی

سراب را بپذیر

صمیمانه بپذیر

که تشنگی منشور خلقت توست

و حنجره ات را

از تصویرهای خانه و آب بتکان

که آدمهای دنیای من

دیر است تا از مذهب خویش بازآیند.

زیستن

دردی
چه تلخ و ناگفتنی است
زیستن
در بی پناهی و تنهایی
چه رنج ِ ناب و ژرفی است
زندگی
این سان که
بر من می گذرد
چه اشتیاق هولناکی
آه
از من ِ بی پناه
آه!

پائیز ۱۳۷۰- بندرعباس

     رامی

منبع: وبسایت رسمی ابراهیم منصفی | رامی