تراوش

با اولین گریه ات، اولین قطره ی اشکت، دلم؛ دلم از جا کنده شد پریشان شد....، گرفتار شد...

به وحشت افتادم، از پاکی قلبت از معصومیت نهفته در صدایت...

              فراموشم نمیشود آن شب...

زمان گذشت و بزرگ شدی و من...

آه، مرا ببخش

مرا ببخش که دلم در آن لحظه مانده بود

             آخر آنشب بود که کشف کردم، عمق اولین ذره ی احساسم را.

مرا ببخش

مرا ببخش که بعد از نمیدانم چه مدت...، به خود اجازه می دهم بگویم...

             ... آخر تو همه ی تصورم از خوبی بودی، و در این تصویر بد بودن بی معناست...

ببخش که می گویم....،

                              بخشیدمت.

ساعتک

می گزمت

به دندان می گزمت، تا

                 تمام تنت را

                               ساعتک بسازم

                تا لحظه لحظه ی بودنت

                               زیر ساعتک های

                          دندان من بگذرد

ایلود